Podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Nie studiował zbyt gorliwie, podjął bowiem próby twórczości dziennikarskiej w Polskim Radiu w Łodzi oraz w prasie: w dziennniku „Orędownik”, w studenckim ”Wszechpolaku” , a także, w roku 1939 w tygodniku „Naród w Walce”.
Był też członkiem korporacji akademickiej K!Patria (jej dewiza:Homo non sibi natus sed Patriae).

W roku 1939 zmobilizowany do Pułku 4 Ułanów Zaniemeńskich, Ośrodek Zapasowy w Wołkowysku; dowódca plutonu w „szwadronie marszowym”. Szwadron miał piątego dnia mobilizacji uzupełnić straty Pułku. W warunkach kampanii wrześniowej do tego nie doszło, szwadron wszedł w skład improwizowanego 102 Pułku Ułanów. Uzbrojony jedynie w broń osobistą, uczestniczył tylko 18 września w walce z sowietami o Grodno, przebił się, manewrował, 24 września ściśnięty na Suwalszczyźnie przez czołgi niemieckie z jednej, sowieckie z drugiej strony, został rozformowany, przeszedł granicę litewską, internowany.

J. U., nie mając punktu zaczepienia ani na Wileńszczyźnie ani na Litwie, uciekł z obozu w Rakiszkach dopiero na początku kwietnia 1940.  W „Legalizacji” Związku Walki Zbrojnej otrzymał dowód osobisty na nazwisko Andrzej Zawada, na przedostanie się do Wojska Polskiego na Zachodzie było za późno.
Zaangażował się w konspiracji ZWZ/AK.

Dołączył do Egzekutywy w Kedywie Okręgu Wileńskiego AK, w 1943 został jej dowódcą. Uczestniczył w kilkunastu ulicznych zamachach na agentów litewskiego Gestapo, kolaborantów, w aktach dywersji, m.in. w wysadzeniu w marcu 1943 niemieckiego wojskowego transportu kolejowego. 16 maja 1944 odegrał główną rolę w odbiciu z więzienia c/c E. Chylińskiego ps. „Frez”.  (Krzyż Walecznych, awans na rotmistrza). W akcji „Burza” został zastępcą dowódcy konnego Oddziału Rozpoznawczego Komendanta Okręgów (Wilno i Nowogródek). 6 lipca 1944 zaatakował na czele  plutonu ORKO oddział niemiecki w m. Rukojnie, zdobył broń, konie, materiały wojenne i odesłał  do sztabu Okręgu trzech podoficerów, tzw. „języków”.  17 lipca sowieci aresztowali Komendanta Okręgu gen. A. Krzyżanowskiego „Wilka” i większość dowódców, okrążyli skoncentrowane oddziały AK. J.U. na czele części ORKO wycofywał się w straży tylnej oddziału nie zniewolonych żołnierzy. Część plutonu szpicy tylnej została rozbrojona przez patrol sowiecki. J.U. wjechał w środek rozbrojonego oddziału, przy próbie rozbrojenia go otworzył z zaskoczenia ogień do sowieckiego konwoju i swój pluton uwolnił (to i Rukojnie – Virtuti Militari). Część wojenną swego życiorysu opisał w książce Szabla zardzewiała... wydanej w Warszawie  w 1991 r.

Część Oddziału bezpiecznie odprowadził do Wilna. Aresztowany 5 października 1944, śledztwo, do 5 marca „wodził śledczego za nos”. 

Podał się za artystę malarza, co mu umożliwiło start, a następnie zdobycie fachu kopalnianego elektryka, którą to funkcję pełnił do zwolnienia jesienią 1956 roku. 

W tymże roku przygotował sobie – bezwiednie – przyszły start w zawodzie publicysty w Polsce. Do łagru dotarł numer tygodnika „Nowa Kultura” z artykułem „My – z AK”, jednym z pierwszych artykułów uznających patriotyzm akowców, ale tylko warszawskich. Napisał obszerny list – artykuł domagający się pamięci o tysiącach kresowych żołnierzy AK trzymanych w sowieckich łagrach. Nielegalną drogą list dotarł do redakcji w Warszawie, przyszła odpowiedź i nastąpiła dalsza kilkakrotna wymiana listów. W dniach powrotu do kraju na łamach „Nowej Kultury” (Nr 48 z 1956 r) ukazał się wielki artykuł p.t. „Cztery listy z Workuty”, jako pierwsza w Polsce a publikacja o łagrach.   

Był to swego rodzaju bestseller, który pomógł w podjęciu współpracy z tygodnikami „Karuzela” i „Kronika”, a następnie w uzyskaniu pracy w łódzkiej telewizji. „Wygryziony” stamtąd przez „komuchów”, podjął pracę w radiu, skąd uciekł po 13 latach w podobnych okolicznościach, podjął pracę w „Dzienniku Łódzkim”, ustawa o kombatantach umożliwiła mu przejście na emeryturę, z czego skwapliwie skorzystał.

W końcu lat 60-ych zaczął pisać książki.

Oto one:
Sukiennice nad Łódką  - Łódź 1968
Za płotem Paradyzu  - Łódź 1969
Prawie Pitaval - Łódź 1973
Złotook - Warsz. 1978
Sezon w Łodzi nie zaszkodzi - Łódź 1978 
Śledztwo w sprawie Geo-2a - Warsz. 1980
Dwa stopnie Celsjusza - Łódź 1982
Czerwone goździki stępiają wrażliwość - Lublin 1984
Passe-partout w ciepłym kolorze - Łódź 1984
Szmerek na widowni - Łódź 1984
Gdzie są konie z tamtych lat - Łódź 1986
Szabla zardzewiała... - Warsz. 1991
Trzeci dzień purgi - Białystok 1994
Parchy Szwaby Goje - Łódź 1995
Workuta - Łódź 1995
Pustka na piedestałach - Łódź 2000
Kedyw – Egzekutywa - Łódź 1992.    
Oddz. Rozpoznawczy K.O. - Łódź 1993  
Odbicie „Freza” (Zeszyt Hist. Wiano) - Łódź 1994

Współpracował stale w miesięcznikiem „Aspekt Polski”, pisał tygodniowy felieton w „Dzienniku Łódzkim”, od 1990 roku redagował i wydawał miesięcznik „WIANO” – Trybuna Akowców Wileńskich oraz Zeszyty Historyczne.  .

W roku 1975 przyjęty do ówczesnego Związku Literatów Polskich. W czasie stanu wojennego (ogłoszonego w 1981 r.) i zawieszenia ZLP, kontynuował w konspiracji działanie Łódzkiego Oddziału tego Związku, 28 października 1985 roku zatrzymany na ogólnopolskim zjeździe takich konspiracyjnych oddziałów w Poznaniu i przesłuchiwany przez UB. W 1989 r. założyciel i I prezes Łódzkiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Przez kilka lat prowadził jazdy w Lućmierzu, bazie Akademickiego Klubu Jeździeckiego w Łodzi.

W roku 1989, na życzenie grona akowców wileńskich założył stowarzyszenie p.n. Okręg Wileński Armii Krajowej WIANO. W roku 1992 założył w Łodzi w gmachu Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego – Muzeum Okręgu Wileńskiego AK.

W roku 1995 otrzymał Nagrodę m. Łodzi, oraz został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W r. 2000 Federacja Zjednoczonych Kombatantów w Paryżu uhonorowała go Medalem Europy.  W  r. 1993 jako rotmistrz Pułku 4 Ułanów Zaniemeńskich został awansowany do stopnia majora rezerwy, w roku 1999 do stopnia podpułkownika.

W dziewiątej dekadzie życia zrezygnował z jazdy na ogierze i dosiadł wałacha rasy wielkopolskiej imieniem  „Okoń”.
Dolne zdjecie po prawej stronie zrobione podczas podczas biegu św. Huberta.